Perth en Fremantle 10 -13 December 2010

Vliegen van Sydney naar Perth duurt ongeveer 4,5 uur, dus dat is een tijd waar nog wel mee te leven is. Nadat we in Sydney zelf hadden ingechecked, inclusief baggage, konden we door de douane. Dat is trouwens weer een nieuw iets van Qantas, er staat bijna geen personeel meer en je kan heel futuristisch lekker alles zelf doen.
Eenmaal bij de douane vond de beambte het erg grappig een "piep-piep-piep-piep" geluid te maken, toen ik door het controle poortje liep. Waarna ik alleen maar op z'n Haags verontwaardigd: " Nah...!" kon zeggen...en hij op z'n Australisch reageerde met..."Neh..." (en er ook bij lachen). Leuk die communicatie zonder grenzen.
Helaas werd ik wel weer steekproefgewijs door de volgende beambte gevraagd of dat ik mijn bagage even wilde laten doorzoeken op explosieven. Of ik wist hoe het werkte, vroeg ze... Ik antwoordde dat ik het weleens op tv had gezien, in zo'n vliegveld programma. Vervolgens ging er een soort grote wattenstaaf snel en zonder daadwerkelijk contact over mijn lichaam en in de tassen. God...wat zou er toch zijn gebeurd als er Positive was verschenen in het computerschermpje van de vrouw........? De uitslag was natuurlijk Negative dus we konden verder naar de gate.

In Perth kwam weer snel onze baggage over de band, klaar om mee te nemen. Redelijk gaar van de vliegreis, met veel turbulentie, belde Steef Mitch op om te melden dat we aan waren gekomen. Hij zou ons ophalen van het vliegveld met de auto, ONZE auto.

Groter dan ik me kon herinneren van de foto's kwam de zilveren Mitsubitshu Pajero de hoek om. In super goede staat en natuurlijk het stuur aan de rechterkant werd de Pajero aan ons overhandigd. Die nacht zouden we voor laatste keer nog even "luxe" in een hotel slapen, om de volgende dag op jacht te gaan voor alles wat we nodig hadden om er een woon auto van te maken.
Om half 7 ging de wekker en na wat gestuntel met onze tassen en koffer door de smalle gangen van het hotel propten we ze in de auto en gingen we op weg. Steef had een lijstje gemaakt met winkels die we konden bezoeken voor onder andere het hout voor het bed, de matras, de koelbox en gereedschap. Om deze ervaring even heel kort samen te vatten: 30 graden Celcius, volle zon, sjouwen, timmeren, boren, schroeven, winkels kwijt raken op de kaart en voor het gevoel duizend rondjes rijden in de buitenwijken van Perth. Het hele proces van de auto gereed maken, heeft ons uiteindelijk 2 a 3 dagen geduurd. Lachwekkend, helemaal toen we erachter kwamen dat een kwartier van de camping waar we zaten een straat zat met alle winkels die we nodig hadden. Ach...weer wat geleerd. ;)

Op de weg naar een nieuwe camping kwamen we enkele bordjes tegen waar "garage sale" op stond. Bij de derde besloten we maar eens een kijkje te nemen, we waren namelijk nog op zoek naar borden, bestek en pannen. En ja hoor...een aardige oude meneer stond in de garage van zijn zoon wat zooi te verkopen. Een doos was gevuld met oud servies en bestek, dus wij keken elkaar hoopvol aan. 10 Dollar voor de gehele doos, stond erop. Meenemen dus! We konden later wel uitzoeken wat we konden gebruiken en wat we weg zouden doen. Een beetje melig laden we alles in de auto, maar ook trots dat we hier geld op hadden bespaard.
De camping (een Big4, Aspen Park), beviel ons prima en zorgde in ieder geval voor de tweede en de derde nacht (op een camping) voor een rustige beginplek van de reis met de 4WD. Het lag net onder Fremantle, wat een ouder gedeelte is van de stad Perth. Veel relaxter, minder auto's en rennende zakenlui, met ook de nodige restaurants, winkeltjes en bars. Waarschijnlijk een leukere plek om als backpacker te verblijven dan Perth zelf.
Nadat we alles hadden gekocht, Stefan klaar was met timmeren, rechttrekken en alles een plek te hebben gegeven in de auto...waren we travel-proof. Ready to go!