Het laatste interview in Australie, Joost de Koster.

Joost de Koster en Bibi

Ergens in het begin van mijn tienerjaren, kan ik me herinneren dat mijn moeder mij voorstelde aan een of andere meneer. Op de Pasar Malam in Den Haag (tegenwoordig de Tong Tong Fair), was mijn moeder actief in het uitvoeren van performances in een van de theaters daar. Dat jaar was ene Joost ook onderdeel van haar optreden.
Waar het allemaal over ging op dat moment, is eigenlijk een beetje langs me heen gegaan (ik rende liever rond over de markt). Maar Joost is net als mijn moeder, Bianca Tangande, een beeldend kunstenaar en dichter. Daarnaast heeft hij boeken geschreven.."Voor degene die het interessant vindt"..met zo'n instelling laat Joost je graag kennismaken met zijn herinneringen en ervaringen.
Ik vond het maar een vreemde meneer, maar voor mijn moeder werd hij een soort surrogaat vader en dus voor mij de opa die ik nooit heb gehad.

West Australie, hotels en campings, Prijzen en tips.

Tijdens de reis door het Westen van Australie (van Perth richting Esperance en weer naar boven tot aan Broome) hebben we bijgehouden waar we allemaal overnacht hebben. Speciaal voor mensen die nog dezelfde route af gaan leggen en graag een indruk willen krijgen waar je goed kan overnachten, kan dit handig zijn. En weet je ook gelijk waar je bijvoorbeeld niet moet overnachten!;)
Bij de campings of hotels die een website hebben, zijn de namen hieronder aanklikbaar. Zo kom je op hun eigen website uit, of een site die je meer informatie levert.
Vooral de hotels heb ik via lastminute sites of special deals sites geboekt. Zoals Lastminute.com.au en Booking.com. Voor een overzicht van meer sites, kijk dan even hier.

De Oz-list..hoe het afliep.

Voor de lezer die nog nooit van de OZ-list gehoord heeft: het is de lijst die we op hadden gesteld, voordat we op reis gingen naar Australie en Nieuw Zeeland. Zo'n 30 punten waren interessant of grappig genoeg om toe te voegen...in de hoop dat we ze ook echt uit konden gaan voeren.

Maar hoe is het afwerken van de lijst verlopen? (Hoor ik je denken.)

Avocado's en mandarijntjes.

Nederland, Nederland...we zijn er weer. Bijna twee maanden zijn we alweer op vertrouwde bodem.
Stefan is weer begonnen met werk, ik ben aan het solliciteren en tegelijkertijd met van alles bezig wat me nog herinnert aan Australie. Filmpjes uitzoeken, omzetten, foto's uitzoeken en mezelf telkens vervloeken dat ik de blog nog moet bijhouden. Die dag is dus vandaag aangebroken.

Interview 3 | Een kopje koffie met...Bep

Er was eens een meisje, 27 jaar, woonachtig in Roelofarendsveen. Op de kermis kwam ze een jongen tegen, die haar vertelde dat hij ging emigreren naar Nieuw Zeeland. Dat leek haar wel wat....

Dit was echter in 1954/1955.
Bep vertelt haar verhaal, hoe zij in Nieuw Zeeland terecht is gekomen. Hoe het in 'in die tijd' was om te emigreren en dat dit ook een nieuw begrip was in Nederland, "emigreren". Via haar neef (Joop) en zijn vrouw Coby, kwamen we bij haar terecht. Coby en Joop hadden we natuurlijk eerder geinterviewd in Melbourne.
In zo'n 3 uur tijd kletste ze de oren van onze hoofden en gaf ze ons ook nog huiswerk mee! Haar biografie, zelf geschreven en vertaalt naar het Engels door haar dochter, is haar trots en dat laat ze ook graag weten. ;)
Een interessante kijk op het leven van een jonge vrouw die het avontuur tegemoet ging. Maar ook mooi om te zien hoe ze, na zo'n lange tijd niet meer in Nederland te wonen, toch bepaalde Nederlandse trekjes blijft hebben. Ze spreekt overigens ook nog prima Nederlands, maar af en toe schakelt ze snel over naar het Engels. Ik heb geen ondertiteling geplaatst onder zulke gedeeltes, dat ging voor nu teveel tijd kosten. ;)

Laatste blogbericht UIT Australie :(

Morgen vliegen we alweer terug naar Nederland. Jeetje wat is de tijd gevlogen! Vooral deze laatste maand in Sydney is echt niet normaal snel voorbij gegaan. Natuurlijk gaan we weer weg, met het idee teveel dingen niet gedaan te hebben. Dat blijft altijd toch lastig..je wilt zoveel dingen doen...maar stiekem ook vakantie vieren natuurlijk.

Terug in Nederland zal ik nog vertellen wat we in Sydney hebben gedaan, hoe de reis in het algemeen is bevallen en vertellen over de de ups en de downs. Dit alles is teveel om nu de avond voor vertrek even te gaan samenvatten, dus ik bewaar nog wat leuks voor als ik weer in Nederland ben.
Terwijl ik dit schrijf, wordt het derde interview (dus een nieuwe video) in mijn bewerkingsprogramma opgeslagen. Het interview was met Bep en Bep was een echte kletskous, dus het interview is een stukje (!) langer geworden dan de voorgaanden. Maar het verhaal was zeker de moeite waard om te filmen. Hopelijk krijg ik die binnen de komende uren nog online (als het internet hier meewerkt).
Ik heb in totaal 4 interviews kunnen afnemen met mensen in Australie en Nieuw Zeeland. Dus lang niet zoveel mensen als ik had willen interviewen. Misschien nog een idee voor in de toekomst? Net als zoveel andere dingen op onze lijst was het af en toe moeilijk om iets in te kunnen plannen. Juist om ook de spontane toeristische dingen te kunnen doen.

Ik wil in ieder geval iedereen heel erg bedanken voor het volgen van onze blog en het lezen van alle verhalen. Ook de leuke reacties waren erg fijn om te lezen, tijdens de reis:). De blog blijft gewoon bestaan en ik zal (zelfs in Nederland) nog genoeg te schrijven hebben over Australie, Nieuw Zeeland en onze reis. Het zal in opbouw of vormgeving wel veranderen, zodat het meer een website wordt met tips voor andere reizigers. Maar dat zal allemaal de komende maand(en) gebeuren.

Wij drinken nog ons laatste Australische wijntje op en gaan dan slapen. Morgen begint weer de ellende van de lange vlucht naar huis, ik hoop dat de terugweg beter verloopt als de heenreis.... :)

8 - 25 februari 2011 | New Zealand!

Wowwwww! Nieuw Zeeland was echt zo mooi!

Het Zuider eiland

Alhoewel we maar bijna 2 weken de tijd hadden voor het zuider eiland en 4 dagen voor het noorder eiland, konden we wel snel een conclusie trekken dat het echt een geweldig land is.
Nieuw Zeeland begon voor ons in Christchurch (waar helaas zo'n 2 weken later een verwoestende aardbeving plaats heeft gevonden). We kwamen rond vijf uur aan op het vliegveld en hadden een auto gehuurd bij Apex rental cars. Voordeel van Apex rental cars is dat ze geen borg vragen, ik snap nog steeds niet helemaal waarom...maar wij hebben er graag gebruik van gemaakt :). Een budget (maar zeker grote) auto konden we gebruiken om het zuider eiland te verkennen.
We overnachtten die nacht in het centrum van Christchurch in een hotel wat bij het rondzoeken vanuit Nederland nog SO hotel heette. Tegenwoordig heet het het All Seasons hotel. Het deed ons een beetje denken aan Citizen M in Nederland, kleine kamers maar met super voorzieningen. Je moet wel elkaar goed kennen ;) want je hebt een douche cabine en toilet in de kamer...weinig privacy dus. Voor stellen of enkele reizigers is het prima in zo'n kamer. Een flat screen tv, gratis internet, mood lightning en gratis koffie en thee. Ik hoop echt van harte dat dit hotel de aardbeving heeft overleefd.
Erg goed hebben we Christchurch niet leren kennen, want na het uitchecken en een ontbijtje..reden we gelijk verder het binnenland in. We wilden uiteindelijk een paar dagen later in Queenstown eindigen, dus tijdens het rijden zouden we wel ervaren wanneer we het zat waren.

Lake Tekapo werd onze volgende stop. Een meer zo mooi blauw (lag eraan hoe de weersomstandigheden waren natuurlijk) was de grote toeristische trekker. Bij het info huisje vroegen we of er ergens een hotel was met kamers voor een gangbare prijs. Die waren er niet...
Gelukkig bleek de mevrouw zelf een Bed and Breakfast te hebben, met uitzicht op het meer. Achteraf zijn we ongelofelijk blij dat we haar aanbod hebben aangenomen, want het was echt een onvergetelijk verblijf. Het gehele onderhuis (waar je met een heel gezin in kan) verhuurde ze voor de nacht aan ons en wij konden die avond dineren in de tuin, met uitzicht op Lake Tekapo.
De echtgenoot van de vrouw wees ons die dag nog op de heldere top van Mount Cook in de verte. Hij zei als je hem vanaf hier kan zien, dus niet bedekt in wolken, dan is een bezoek zeker de moeite waard.

De volgende dag vertrokken we weer met helder weer, richting de bergen.
Een hostel aan de voet van Mount Cook werd onze eindstop voor die dag. Frisse berglucht, wat poppende oren van het omhoog rijden, maar een ongelofelijk blauwe lucht zorgde voor een fantastisch uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Voor de rest was alles groen om ons heen en de zon scheen gelukkig. De resorts die verder in het gebied zaten waren niet te betalen en tot onze verrassing was een prive kamer in het "hostel" gewoon een wat verouderde hotel kamer. Inclusief bad. Niets mis mee dus.
Je kon mooi wandelen in de omgeving en we zetten koers naar een uitzichtpunt waar je het begin (of juist het einde) van de gletsjer kon bekijken. Wat een klim! Blijkbaar hadden we geen goede conditie meer na al het gereis en gezit. Na wat stops onderweg (doen alsof je van het uitzicht aan het genieten bent) bereikten we het eindpunt.

We zagen wat grote brokstukken (ijs) van de gletsjer drijven in een meer van smeltwater. Erg dichtbij de gletsjer waren we verder niet, maar het gaf ons wel een indruk.
Een bezoek aan de bar, in de bovenverdieping in het grote hostel/ hotel verliep goed....mede door het Happy Hour. We lagen die avond vroeg, moe en voldaan in bed.
De volgende ochtend werden we wakker en bij het openen van de gordijnen zagen we dat de gehele omgeving inclusief bergtoppen bedekt waren in een dikke mist. Gniffelend bedankten we het weer van Nieuw Zeeland, we hadden zeker geluk gehad met de dag ervoor en het heldere weer.

bewolkt of blauwe lucht, je moet maar geluk hebben!

In Queenstown hadden we via Lastminute.com een ander hostel geboekt, met prive kamer en badkamer. Eenmaal aangekomen hing er een bepaalde schimmel lucht in de kamer, waar we spontane niesbuien van kregen. Na even te overleggen, toch maar gevraagd om een andere kamer...en gelukkig...er was er nog een vrij zonder apart luchtje. Queenstown bleek een erg leuke stad te zijn. Toeristisch wel, maar een erg goede plek om eigenlijk je trips over het zuider eiland te plannen. Op aanraden gingen we nog langs misschien wel de bekendste plek in Queenstown; Fergburger. De lekkerste hamburgers (van misschien wel de hele wereld), dus wij moesten dat ook maar even proberen. Inderdaad, beiden hebben we nergens anders nog zulke lekkere hamburgers gegeten. Dat valt niet uit te leggen, dat is een...gevoel ;)

een scheve straat in Queenstown

Hoogtepunten tijdens de reis na Queenstown was onder andere de tocht op het water door Milford Sound. In Te Anau sliepen we twee nachten, zodat we de toer konden doen. In Te Anau is vrijwel niets behalve hotels en een meer.
De autorit naar de haven in Milford Sound alleen al is zeker de moeite.Via een slingerde weg rijd je door regenwouden en doordat je steeds hoger de bergen in gaat hangt de bewolking en mist laag over de weg. Bergtoppen en afgronden omringen je en zorgen voor spectaculaire plaatjes. Het voordeel van een boottocht in de ochtend (zeg tot 11 uur) is dat je de grote bussen met toeristen voor bent. Wij zaten denk ik met een man of 50 op een boot waar zeker een paar honderd man op kan. Lekker rustig dus. Milford Sound is een van de fjorden aan die kust van het zuider eiland. Fjorden zijn lange smalle inhammen in het bergenlandschap aan de kust uitgesleten door gletsjers.

Je kan er tussendoor varen, totdat je bij het begin van de Tasmaanse zee komt. Onderweg zie je watervallen, groen, veel water, mensen in kano's...en zeeleeuwen. Vooral dat laatste was erg leuk om te zien. Ze lagen te slapen of speelden wat met elkaar in het water.

Na een nacht weer in Queenstown te hebben gezeten (je komt er weer langs als je vanuit Te Anau terug rijdt) reden we richting de westkust van het zuider eiland. Een aanrader is Puzzling World in Wanaka. Ook voor 'grote mensen' als wij erg leuk!

Je kan je vermaken (in ons geval..anderhalf uur) in het doolhof. Het leek zo makkelijk, maar met het warme zonnetje boven ons..raakten we toch aardig geirriteerd, we konden de uitgang niet vinden! Uitgedroogd en uiteindelijk valsspelend door een nooduitgang te gebruiken, kwamen we weer aan in het gebouw. Puzzling World test al je zintuigen, intellect en (geestelijk) uithoudingsvermogen. Afhankelijk van je eigen geduld natuurlijk ;).

Puzzling World achterlatend wilden we die nacht in Haast overnachten. Heb geen Haast wanneer je naar Haast gaat...er is niet zo heel veel hehe. Een World Heritage gebied, wat me een beetje deed denken aan onze waddeneilanden (op een positieve manier dus :)). Vlakbij de zee, veel groen, vlak land, meeuwen en geluiden van meer zee vogels in de verte. Wadlopen kon je hier vast ook wel ergens doen. De nacht daar was voor ons puur als noodzakelijke stop en de volgende dag reden we weer vroeg verder.
Iets waar we naar uit hadden gekeken was het bezoeken van een bekende gletsjer in Nieuw Zeeland, de Franz Josef Glacier. Een klein stadje met veel hotels, gezellige bars en restaurants. Een verzamelplek van helicopter tours en wandeltochten naar de gletsjer. We boekten snel onze wandeltoer voor de volgende dag, een tocht die om 10 uur begon en ons pas deed terugkeren rond 6 uur. Best lang dus!
Maar zeker de blaren en spierpijn waard. Verrassend is nog hoever het lopen is totdat je onderaan het begin van de gletsjer staat. Eenmaal op het ijs heb je je clamp-ons (spikes) onder je schoenen gebonden en oefen je wat onwennig niet over je eigen voeten te struikelen.

De gids nam ons op sleeptouw en hakte als het nodig was trapjes uit in het ijs. Soms moesten we door spelonken tussen het ijs klouteren en glijden. Als je claustrofobisch was hoefde je niet overal te volgen gelukkig. Het ijs was op sommige plekken lichtblauw en net zoals bij Mount Cook was het weer die dag geweldig. In een koude omgeving konden we grotendeels zonder jas en met korte broeken rondlopen. De blauwe lucht en warme zon gaven ons een welkom gevoel.
Het mooie was doordat we de toer hadden geboekt, we na terugkomst gebruik konden maken van de buiten spa in het stadje. Verschillende baden met een temperatuur van 36 tot 42 graden, waren ideaal om je pijnlijke kuiten en voeten doen ontspannen. Na 20 minuten gleden we zowat uit ons huidje, dus helemaal klaar om lekker na een drankje in bed te kruipen.

Punakaiki, een plek aan de kust waar de Pancake Rocks te vinden zijn.
Een eigenaardige naam voor een stad en een nog eigenaardiger fenomeen om te bezoeken. Veel mooi groen, met inheemse planten en fantastische uitzichtpunten aan de kust.

De dagen na de Franz Josef Glacier verstreken aardig snel en overal waar we kwamen konden we nog maar kort zijn. In Punakaiki verbleven we ook 1 nacht en reden de dag erop in rap tempo naar Nelson. Twee dagen later moesten we namelijk de ferry (boot) nemen vanaf Picton naar Wellington (op het noorder eiland). De B & B in Nelson hadden we voor een super goede deal kunnen boeken en gastvrij werden we ontvangen. Het voelde alsof we bij familie bleven logeren, wat erg fijn was..na weer een tijdje zo te hebben gewisseld van locaties en hotels.
Nabij Nelson ligt het Abel Tasman Park. Ook zeker een bezoek waard voor lange wandeltochten of kampeeravonturen. Kano's of fietsen huren is er ook mogelijk. Nou moet ik eerlijk toegeven dat toen wij er waren, we een overkill hadden aan 'al het moois wat NZ te bieden heeft'. We waren moe en konden gewoon niet meer zien wat een plek nou extra mooi maakte. Mooier dan de voorgaande speciale plekken...op die manier. Voor natuurliefhebbers is het denk ik wel een must-do, ook door te kamperen kan je dagenlang in tentjes en hutten lekker vertoeven binnen het park.

Bijna vertrokken we naar het noorder eiland. De auto moesten we in Picton terugbrengen en gelukkig zat Apex ook bij de haven. De bootreis verliep gelukkig erg rustig en de zon scheen (alweer!). Soms kan de overtocht daar blijkbaar erg ruig zijn, met hoge golven.
Jammergenoeg zagen we geen dolfijnen naast de ferry, maar het varen tussen de rotsen en stijle wanden was ook erg mooi.
In Wellington op het noorder eiland gingen we aan wal en doordat we de volgende middag al zouden vliegen naar Auckland, checkten we snel in hotel in. Het was toen 6 uur en na wat eten te hebben gehaald wandelden we nog een klein rondje door het centrum. Wellington, zo bleek, was ook weer een erg leuke stad. Gelegen aan het water, met een zakencentrum, maar toch hing er een gezellig dorps gevoel. Ook leken er best wat uitgaansgelegenheden te zitten. Wat we eerder onderweg van iemand hadden gehoord was, dat het hier "helemaal geweldig was in het weekend". Jammer dat wij er op een maandag zaten.
De volgende dag na het uitchecken, lieten we onze tassen nog even staan en liepen richting het Museum Te Papa. Van vrienden hadden we de tip gekregen zeker dit museum te bezoeken als we tijd hadden. Onze vlucht vertrok pas over een paar uur en we maakten graag gebruik van het GRATIS museum. In het uurtje dat we er waren (veeeeel te kort) hebben we 1 verdieping kunnen bezoeken. Het museum is echter wel wat verdiepingen groter, dus helaas hebben we niet alles kunnen bekijken. Geweldig dat een stad zo'n voorziening heeft.
Toevallig en een ook beetje luguber, bezochten we die dag ook het gedeelte in het museum wat ging over aardbevingen in Nieuw Zeeland. We stonden in een klein kamertje waar je kon ervaren hoe een aardbeving aanvoelde, met enge geluiden etc. Een dag later vond de aardbeving in Christchurch op het zuider eiland plaats...

Het Noorder eiland

Met een strak schema zaten we maar 5 dagen op het Noorder eiland, voordat we terug zouden vliegen naar Sydney, Australie. We konden tot uiterlijk Lake Taupo rijden binnen deze tijd.
Via eerder geinterviewde Nederlanders Coby en Joop (in Melbourne) kwamen we uit bij de tante van Joop (Bep), ergens op het noorder eiland. We hebben haar geinterviewd over haar emigratie een hele lange tijd geleden vanuit Nederland naar Nieuw Zeeland. Het interview zal snel op deze site terug te vinden zijn.
Daarnaast kon ik weer een puntje afvinken op mijn Oz-list (de to-do-list) voor tijdens onze reis. Een half jaar voor onze reis had ik al contact gemaakt met een tatoeerder in Auckland die gespecialiseerd was in typische Maori tatoeages. Let wel: tatoeages die de Maori cultuur respecteren. Ze zijn daarom geinspireerd op hun tatoeages, maar bevatten niet hun eigen tekens..behorend tot hun familie of stam.
Pijn deed het wel, maar ik ben erg blij met het eindresultaat en ook de omstandigheden en de plek waar ik het heb laten zetten. Tijdens onze reis:)
Nog vermoeider van het reizen en het constant inpakken van de backpacks, verlangden we stiekem naar het weerzien met Sydney. Lake Taupo redden we niet, maar wel kwamen we tot de vreeeeselijk stinkende omgeving van Rotorua. Als je een daar fikse verkoudheid hebt, heb je best geluk!
Het zag er wel mooi uit, maar het stonk echt vreselijk naar rotte eieren. De vulkanische omgeving zorgde voor warmwaterbronnen, moddervelden die constant scheten lieten en verkleurde meren.
Mooi voor foto's, maar al te lang wil je er niet blijven haha.

alsof je op de wc zit...

We reden in een keer terug naar Auckland, waar zojuist de spits was aangebroken. Wat te laat brachten we onze campervan terug en probeerden in de drukte nog een taxi te vinden naar ons hotel. We hadden een hotel vlakbij het vliegveld geboekt (voor echt een prikke van 25 euro), we vlogen de volgende ochtend al om half 9 richting Sydney. 

In een rap tempo vloog de Nieuw Zeeland reis voorbij. We hebben echt genoten van de landschappen, de rust en de frisse lucht die het land te bieden heeft. De mogelijkheden van activiteiten zijn zeer uiteenlopend en daarom is het land erg aantrekkelijk voor mensen van alle leeftijden. Ach het is een stukje vliegen vanaf Nederland, maar dan heb je ook wel wat! Ik zou er zeker nog een keer naar terug keren, vooral als we daarvoor niet al 2 maanden rond hebben gereisd. Er is nog zoveel meer moois te zien op de eilanden, dan de vluchtige indrukken die wij hebben opgedaan.
Maar zelfs die...die waren al geweldig.

30 januari - 8 februari 2011 | Mighty marvelous Melbourne

Nou was ik natuurlijk altijd al een grote fan van Sydney, maar door ons tweede bezoek (in ons leven) aan Melbourne heb ik ook een grote waardering voor deze stad ontwikkeld.
Uiteindelijk hebben we hier zo'n 5 dagen gezeten en tussendoor de Great Ocean Road voor enkele dagen bezocht.
Melbourne en de Great Ocean Road hebben we zo'n 3 jaar geleden op een tempo gedaan waar de meeste Chinezen en Jappanners nog "U" tegen kunnen zeggen...erg snel dus. We scheurden binnen 1 dag van Adelaide naar Melbourne en stapten onderweg even uit om wat foto's te maken van de 12 Apostles en dergelijke.
Dit jaar hadden we gelukkig wat meer tijd ervoor uitgetrokken, dus we leerden Melbourne ook wat beter kennen.

12 (of wat minder ;)) Apostles

We kwamen aan het eind van de dag na een tocht wat lange vlucht vanuit Broome (west Australie) in Melbourne aan. Vic Hall (nu blijkbaar veranderd van naam in Space hotel) had ik al een half jaar ervoor geboekt en wat ik erover had gelezen was dat het een simpele, hostel achtig verblijf zou worden. Wel konden we gelukkig ook kiezen voor een prive kamer, dus wat dollars extra hadden we daar wel over. De badkamers en toiletten deel je dan wel, ook waren er voorzieningen als een keuken en een kleine bioscoop.
Goed, wij kwamen aan op Melbourne Airport..en reden met een extra grote taxi (mede door de meegesleurde surfplank) richting het centrum. Zo'n 80 dollar armer (ja het was blijkbaar best een afstand vanaf het vliegtuig, dus wees gewaarschuwd) stopten we voor het hotel/hostel.
Houten schotten, uitstekende electriciteits draden en het uiterlijk van een huis uit de krottenwijken van Sri Lanka.. ging er ineens een lampje bij me branden dat er op de website van het hotel had gestaan: Werkzaamheden vanaf januari 2011!
Dat hield dus blijkbaar in dat de gehele receptie was getransformeerd tot alleen een balie met een beteuterde werknemer erachter en het plafond en de rest van de hal totaal gestript waren.We kwamen uiteindelijk in onze kamer terecht, wat over het algemeen prima maar basic was. In de nacht bleek blijkbaar dat de gemiddelde leeftijd in Vic Hall 20 jaar was...en waarschijnlijk allemaal voor de eerste keer alleen op reis waren...Als een oud besje heb ik de hele nacht wakker gelegen door het rennende grut en hun geschreeuw over de gang. Ik besefte dat ik toch misschien wat te oud werd voor een hotel als dit. Steef slaapt als altijd overal doorheen dus die is nooit te oud om in een hostel te slapen;).

Toen om klokslag 8 uur in de ochtend (wanneer de kinderen allemaal eindelijk lagen te slapen) de werkzaamheden in het hotel weer begonnen (geboor direct onder onze kamer) besloten we maar te gaan klagen. Gelukkig hebben we de twee nachten erna in een kamer helemaal boven in het gebouw kunnen zitten. Voor hetzelfde budget bedrag inclusief (schone) badkamer en luxere kamer en exclusief kinderachtig gedrag op de gang.
Je raadt het al, ik werd ook weer een jaartje ouder;) dus ik vierde mijn 29e verjaardag in Melbourne wat Nederlandse oud huisgenoten uit Sydney. Ook onze voormalige huisbaas uit Sydney, die nu in West Australie woont, kwam speciaal over voor ons...en zo konden we een vluchtige 24 uur met elkaar doorbrengen. 

Enkele hoogtepunten in Melbourne waren zeker het bezoeken van de Melbourne Gaol (wat je dus uitspreekt als jail gewoon, maar waar we na 10 keer het woord letterlijk als g-a-o-l te hebben uitgesproken pas achterkwamen). Echt een indrukwekkende omgeving, met verhalen over veroordeelden...sommigen onterecht en anderen welverdiend.

Als je ooit nog de film "Ned Kelly" kan gaan kijken (kopen/ downloaden) dan zie je het verhaal van de meest bekende veroordeelde die in de Melbourne Gaol heeft gezeten (en is opghangen). De nu overleden Australische Heath Ledger speelt erg goed de rol van Ned Kelly in deze film. Wij ervaarden ook hoe het was om een gevangene te zijn in een klein rollenspel met een beambte (die het angstwekkend goed speelde).
De gratis tram die een rondje door het centum rijdt brengt je gemakkelijk naar de main touristic spots, super dat zoiets bestaat in zo'n grote stad. Het aquarium lieten we toch maar even voor wat het was, omdat de prijzen voor zo'n uitstapje altijd een beetje tegenvallen helaas. Met de Nederlandse vrienden bezochten we nog het Eureka Skydeck, een erg hoog gebouw waar je uitzicht hebt over bijna heel Melbourne. Ook kan je ervaren hoe het voelt om ineens de grond onder je te zien wegvallen....en je de auto's heeeel klein onder je door ziet rijden.

Melbourne heeft erg veel toeristische, culinaire, bezienswaardige en muzikale attracties en ik moet zeggen dat een kleine week nog veel te kort was om een goede indruk van de stad te krijgen. Met pijn in mijn hart moesten we Melbourne inruilen voor de nieuwe reis naar Nieuw Zeeland. De volgende keer als ik weer in Australie terugkeer zal ik zeker voor een langere tijd in Melbourne verblijven, omdat ik voor mijn gevoel zoveel meer in de stad had kunnen doen!

Nogmaals; www.thatsmelbourne.com.au is een super site waar je veel informatie en leuke tips uit kunt halen als je in Melbourne bent. Ook staan daar de podcasts op, zodat je door middel van de mp3 files te downloaden en op je mp3 speler te zetten...je een prive rondleiding door verschillende delen van de stad kan krijgen..GRATIS. Ik baal er persoonlijk wel van, want ik heb ze gedownload maar uiteindelijk niet de wandeling gedaan, omdat we er gewoon geen tijd voor hebben gehad.
Ook hebben we door te mailen naar een Australisch tv programma wat ik altijd kijk in Nederland (door de afleveringen te downloaden), bij een live tv uitzending gezeten! The 7PM project is een dagelijks nieuwsprogramma en wordt iedere dag opgenomen in Melbourne met een live publiek (waar wij er die dag twee van waren :)).
Zo zie je maar, door gewoon te mailen kun je echt hele leuke dingen doen...als het maar in je opkomt en je actie onderneemt. Helaas mochten we geen foto's maken en onze telefoons moesten gelijk uit bij binnenkomst van de studio's, dus het is alsof we er nooit zijn geweest. ;) Toch heb ik enkele (voor mij) bekende Australiers gezien...wat helemaal bizar is omdat ik ze normaal gesproken vanuit ons huisje in Zwijndrecht op de computer zag. Voor hun waren we gewoon wat Australiers die naar de studio waren gekomen...toch grappig.

Ja, Melbourne heeft wel een speciaal plekje gekregen en ik hoop dat ik er ooit weer terug zal keren om er weer heerlijk uit eten te gaan..of ergens op een rooftop mijn verjaardag te vieren met een drankje. Met uizicht op het zakencentrum en de verlichte hoge gebouwen uiteraard.... ;)

Korte Update vanuit New Zealand

Op speciaal verzoek van ons vriendinnetje Au3, die ineens 3 berichten naar de blog stuurt ;) schrijf ik even een korte update op de blog. Helaas alleen niet een heel vrolijk bericht...
We zitten nu in een hotelletje vlakbij het vliegveld in Auckland, morgen vliegen we namelijk al om half 9 in de ochtend terug naar Sydney. Weer erg leuke dingen gezien en gedaan hier in Nieuw Zeeland (wat nog terug gaat komen in een blog bericht natuurlijk). Maar voor nu wil ik nog even inhaken op de vreselijke aardbeving in Christchurch.

Link naar nieuwsbericht: Christchurch quake toll rises to 98 (foto: Getty Images, Hannah Johnston)

Vandaag is het de derde dag dat er naar overlevenden wordt gezocht, maar de kans wordt steeds kleiner dat er daadwerkelijk nog mensen levend worden gevonden. Bizar dat we zo'n twee weken terug in Christchurch begonnen met onze Nieuw Zeeland reis. Rustig haalden we de auto op en reden richting hotel richting het centrum (wat nu een groot rampgebied is). Ik wilde nog het hotel aanbevelen waar we die nacht zaten hier op de blog. Maar nu hoop ik alleen dat hij nog overeind staat en dat iedereen ongedeerd is gebleven daarbinnen.
Via onze mailing, sms en facebook hebben we toen we het nieuws hoorden gelijk iedereen laten weten dat wij ongedeerd zijn en op het Noorder eiland zaten. Ver weg van Christchurch en de naschokken van de aardbeving. In de dagen erna zijn er namelijk honderden naschokken geweest varierend van klein tot weer redelijk groot. Op de tv verslaan non-stop de kanalen het laatste nieuws en of er nog overlevenden zijn gevonden. Ook zien we delen van het centrum en de straten waar we hebben gereden, wat nu opengescheurd asfalt is en auto's die bedolven zijn onder gebouwen. Hoeveel mensen daar nog onder liggen...durft niemand te zeggen.
Mensen met huizen die direct aan de rand van een afgrond woonden (en daar ook flink voor hadden betaald om te kunnen wonen met dat uitzicht op de natuur) werden opgeschrikt door landverschuivingen. Hun huizen balanceren nu gevaarlijk op de rand.
Wat ons gelijk opviel is dat (net als de Aussies en de rampen in Australie) de kiwi's keiharde doorzetters zijn. Alsof het jaren kamperen, in de bush wonen en leven hun heeft voorbereid op dit soort rampen. Verstanding zoeken ze de veiligere gebieden op en vormen kleine gemeenschappen, waarmee ze koken, praten..een borrel drinken tegen de schrik en tenten opzetten...totdat ze weten waar ze naar toe moeten en kunnen wonen.

Het blijft een soort van ver van je bed show...maar dit keer toch heel dichtbij voor ons. Een beetje onwerkelijk om het nieuws op tv te zien ook. Ik hoop dat er nog veel mensen levend onder het puin vandaan komen en dat er nog wonderen bestaan, ook al geven de hardwerkende reddingswerkers de hoop stiekem een beetje op na de derde dag.

Volgende keer een wat vrolijker bericht! Morgen zijn we zoals ik al eerder meldde weer in Sydney en dan kan ik eindelijk rustig alles wat we de afgelopen weken hebben gedaan, op een rijtje zetten en de foto's uitzoeken :)
Be safe everyone.

Tweede interview met Nederlanders: Joop en Coby in Melbourne

Door zelf te Googlen naar Nederlanders die in Melbourne wonen, kwam Coby uit bij mijn oproep voor het interview.  Een mail volgde en gelukkig konden we het interview inplannen tijdens ons verblijf in Melbourne.
Coby en Joop zijn al zeer ervaren in het wonen en werken in een 'vreemd' land en met veel passie vertellen ze over de periode dat ze voor het eerst vertrokken uit Nederland. Na jaren wonen in Azie, kwam min of meer met toeval Australie op hun pad. Hoewel de reden om naar Australie te verhuizen het werk van Joop was en niet een verborgen verlangen, beginnen ze nu hun draai in Melbourne te vinden.

Bekijk het gehele interview met Coby en Joop!

18-30 januari 2011 | Cape Range National park-Exmouth-Onslow-Karratha-Port Hedland-Broome

De laatste loodjes van de West Kust...

Snorkelen aan de west kust van Australie is perfect vanaf Coral Bay tot Exmouth.
Na een nacht in Coral Bay te hebben gezeten, reden we het aangrenzende National Park in. Het Cape Range National Park staat bekend om de vele strandjes en plekken waar je gratis kan kamperen. Als je door blijft rijden kom je dan vanzelf bij Exmouth uit, de eerstvolgende grotere plaats met onder andere hotels en een supermarkt.
Direct na de omheining van het park te zijn binnen gereden, zagen we rode kangeroes en wallaby's wegspringen die schrokken van onze auto, wilde emu's een beetje verbaasd hun kop omhoog steken tussen de struiken en af en toe een verdwaalde geit wegrennen. Ook de planten en het uitzicht wat we hadden op de wanden van de Gorge (een soort vallei), maakten een veel indruk op ons. In plaats van een wildlife park te bezoeken om de beestjes in gevangenschap van dichtbij te bekijken, kan je veel beter een dagje hier doorheen rijden om ze in hun daadwerkelijke leef omgeving te zien. Zoveel mooier en specialer.

kangeroe in het national park

Wat wel even vermeld moet worden is dat de route door het park wat wij reden vanaf Coral Bay, zeker met 4 wheel drive gereden moet worden. De zandwegen zijn namelijk zo slecht en laten je auto stuiteren en zwoegen dat je met een normale auto (of een normale camper) zeker stil komt te staan. Uiteindelijk kom je wel weer op een verharde weg uit die je verder richting Exmouth brengt (en ook nog langs de mooiste strandjes), maar je mist zeker wel een stuk mooie natuur.
Na de auto nog een laatste keer scheurend door een laagstaande kreek met modder te hebben gedwongen, kwamen we weer mensen (toeristen) tegen. We hadden onze HEMA reiskaarten bij ons en onderweg ook nog wat andere kaarten opgepikt, zodoende konden we zien hoeveel strandjes er hier aan de kust het bezoeken waard waren. Bij sommigen mocht je ook kamperen dus we besloten hier te overnachten. Het T-Bone Bay strand was onze eindbestemming voor die dag en met nog 2 andere kampeergroepjes stonden we een beetje eenzaam in het uitgestrekte landschap geparkeerd. Er waren maar 3 plekken voor kampeerders beschikbaar bij T-Bone Bay dus we hadden geluk!

T-Bone Bay campsite

Direct aan ons kamp lagen wat duinen met daarachter het strandje aan de zee. Steef besloot te gaan vissen en toen hij net weg was en ik met mijn Ipod en een boek bij de auto achter bleef, zag ik uit mijn rechter ooghoek wat bewegen. Een nieuwsgierige Wallaby keek me aan en stond inmiddels naast de voorkant van de auto. Ik zat aan de achterkant en schrok in de eerste instantie dat ze zo dichtbij kwam. Toen zag ik dat ze een kleintje in haar buidel had, ik werd daarop nog wat zenuwachtiger omdat je niet weer hoe aggressief ze kan zijn om haar baby te beschermen. Zo rustig mogelijk bleef ik zitten en bekeek op mijn beurt haar weer en het kleintje wat soms ondersteboven in de buidel een pootje naar buiten stak. Voorzichtig kwam ze steeds dichterbij, totdat ze zelfs aan mijn teen begon te snuffelen. Inmiddels was Steef klaar met vissen en kwam weer aanwandelen. Snel gebaarde ik hem stil te zijn en ook hij kon de nieuwsgierige wallaby bekijken. Steef had trouwens ook een vis in zijn handen, die hij zojuist had gevangen (avondeten!).

cheeky wallaby met baby

Later hebben we de Wallaby wat water gegeven (ze bleef maar drinken, dus we hebben zeker een hele fles water gedoneerd denk ik). Ik gaf haar liever geen eten, want ze kwam achteraf redelijk tam over en waarschijnlijk gewend aan de vele kampeerders. Ze zou maar mensen tegenkomen die haar kwaad willen doen...
Het gebied waar we zaten was over het algemeen erg druk bezet met Wallaby's die soms best dichtbij kwamen en je een beetje aan zaten te staren. So mister Wallaby...it seems the tables have turned.. ;)
Onze nachtrust werd abrupt verstoord, doordat het Australische zachte weer ineens veranderde in een hevige regenbui met bliksem. Wij sliepen gelukkig in de auto, de andere kampeerders in tentjes (hehehe). Nog nooit hadden we zoveel bliksems achter elkaar en tegelijkertijd gezien. Mooi maar ook best eng, alleen in een national park.

Na de nacht overleefd te hebben, het koelde gelukkig een stuk af door de regen, pakten we al vroeg onze spullen in en reden rond een uur of 7 weer verder langs de kust. Turquoise Bay samen met Coral Bay zijn denk ik wel onze favoriete snorkelspots geweest. Een langgerekt strand, met een ondiep stukje zee en daarna het diepere gedeelte met stukken van het Ningaloo Reef. Wederom perfect voor mensen zoals ik die wat bang zijn in de grote zee. Grote Stingrays zagen we voorbij zwemmen (toen we aan de kant stonden gelukkig haha) en af en toe zag je ook in de verte een schildpadden hoofdje boven water verschijnen. Een school met grote vissen had ons weer gevonden in het ondiepe water en ze waren zo nieuwsgierig dat ik ze zelfs kon aanraken. Er staat een sterkte stroming bij deze baai, dus lees vooral het bord voordat je het strand oploopt met de uitleg waar je het beste het water in kan gaan.

Turquoise Bay

We hadden best wat verwacht van Exmouth, maar het was voor de zoveelste keer niet erg veel. Hotels, motels, backpackers en een klein winkelcentrum. Doordat we in het laagseizoen er waren, konden we gemakkelijk een budget kamer huren (met airco) voor een paar dagen om wat bij te komen van de hitte. Vanaf Maart tot November is hier blijkbaar hoogseizoen en kan je allerlei leuke dingen doen, zoals zwemmen met whale sharks en fishing trips. Nu was zelfs het kantoortje voor het boeken van de activiteiten gesloten en was het restaurant wat bij de camping hoorde aan het verbouwen. Nou ja, dan maar lekker in het zwembad liggen en genieten dat er geen gillende kinderen om je heen rennen ;).
Steef heeft in de dagen dat we hier waren nog gesurfd aan een strand vlakbij Exmouth en we hebben geprobeerd schildpadden te bekijken op het strand in het donker. Maar helaas hebben we er geen een kunnen ontdekken terwijl ze eieren aan het leggen was.
De auto was weer wat opgeruimd, de was was gedaan dus we konden weer op weg. Broome kwam steeds dichterbij en we zouden nog maar een paar stops nodig hebben totdat we er waren. De eerstvolgende grotere stad, met campings, was Karratha...alleen was dit wel een stuk rijden, vandaar dat we bij Onslow zouden kamperen.
Mensen....Onslow.....niet doen..haha...veel werkend publiek (voornamelijk vissers en zoutmijn medewerkers) en een Aboriginal nederzetting, waar je langs moet rijden als je naar 'het centrum' gaat. Op de een of andere manier hing hier gewoon een hele suffe maar ook dreigende sfeer, ik keek alweer uit naar de volgende ochtend. Ook de camping was voornamelijk bezet door de mannen die werkzaam waren in de omgeving, dus als vrouw voelde ik me ook al niet heel erg op mijn gemak.
Mooi, de volgende ochtend! In de auto en rijden maar :). De zon was die ochtend weer gaan schijnen, dus zelfs Onslow kon ook nog wel glimlachen. Ja dat stond hem wel.....maar toch bleven we niet langer.

veel 'niets' en een zebrapad in de Outback :)

Karratha was weer een paar uur rijden vanaf Onslow en daar kregen we de schrik van ons leven....alles was zoooo duur!! Doordat het in dit gedeelte van West Australie nu zo warm was, waren we gedwongen in een hotelkamer te overnachten in plaats van in de auto. Karratha zal voor 90 procent bestaan uit (zout) mijn werkers en aangezien die een aardige duit verdienen, zijn de hotelprijzen hier onaangenaam hoog. Zo kregen we bij een Best Western (wat naar eigen zeggen het goedkoopst in de stad was) een prijs van 280 dollar mee. Voor zo'n prijs kan je in een grote stad als Perth of Sydney in een 5 sterren hotel overnachten! Wat gekrenkt in onze trots, maar nu ook gebrand om een goedkopere overnachting te vinden keken we verder. De enige Backpackers zat helemaal volgeboekt (ja vind je het gek met die prijzen in de stad) en zelfs het nabijgelegen plaatsje was of vol of had belachelijke hoge prijzen.
Gelukkig had ik op internet nog het telefoonnummer gevonden van een camping keten in Karratha. BIG4 heeft door heel Australie goede campings, met plaatsen voor tenten en caravans maar verhuren ook Cabins. Gelukkig, zij hadden nog plek in een budget cabin en eenmaal aangekomen kreeg de vrouw door dat we toeristen waren. Dat scheelde namelijk weer wat in de prijs (vooral zeggen dus als je naar Karratha gaat en wat zoekt). Pfffff...toch nog wat gevonden zonder ons scheel te hebben betaald. Nou ja..180 dollar is nog steeds veel, maar we hadden wel een tv, lekker bed, badkamer en koffie en thee.
Met deze ervaring achter de rug reden we de volgende ochtend naar Port Hedland. Weer een stadje met werkers en weinig toerisme " Het is nu laagseizoen weet u...."  (jaaaaa ik weet het inmiddels wel!!). Om wat geld te besparen gingen we op zoek naar het BIG4's zusje van Karratha, in Port Hedland. De temperatuur was inmiddels wat gedaald doordat het bewolkt en regenachtig was. Prima, kamperen dus!
De tent die vriend M. nog had achtergelaten kwam nu ook van pas, zo konden we alle spullen op z'n plek in de auto laten liggen en in de tent slapen. Tent opgezet en we gingen koken in de camp kitchen dichtbij onze plek. Toen........werd het verdacht donker boven ons...en ging het nog verdachter harder waaien. Bliksem in de verte en gigantisch donkere wolken die dreigend onze kant op kwamen beloofden niet veel goeds. Steef besloot heeeeel snel de tent weer in te pakken en de auto slaap klaar te maken. Toen net de laatste voorbereidingen getroffen waren begon de ellende. Bakken met regen, keiharde donder en bliksem raasden over ons heen. En wij stonden in open keuken, wat alleen een dak had haha. Het leek ons beter daar te blijven dan in de auto te gaan zitten. Zeiknat en tegelijkertijd ons avondeten naar binnen werkend, zo stonden we daar voor zeker een half uur. Nu is het best grappig, op dat moment af en toe niet;). Mooie foto's en video's hebben we wel nog kunnen maken van het hele gebeuren!

bliksem in Port Hedland

Overigens prima in de auto geslapen die avond ....

Tja, de plaatsen waar we eigenlijk zijn geweest vanaf Exmouth hebben we eigenlijk niets verder gedaan dan een plek zoeken om te overnachten. Meestal was er ook niet echt wat boeiends te ontdekken, behalve een supermarkt. Daarom waren we ook extra blij dat Broome steeds dichterbij kwam.
Van Karratha tot Broome is ook nog een stuk rijden, dus we wilden in de eerste instantie halverwege weer ergens overnachten. We kwamen op een camping uit, waar gewoon echt bijna niemand was...en het verlangen naar wat mensen om mee te kletsen groeide daarmee nog meer. Doorkarren naar Broome dus maar.
Een last-minute besluit en samen met het snel doorrijden naar Broome moesten we rekening houden met de avondklok van half 8 (want dan is de zon onder). Daarbij werden we ook nog eens op de hielen gezeten door een fikse stormbui. Wat eerder dan gepland kwamen we dus in Broome aan en de eerste indrukken (met de ondergaande zon erbij) waren prima. Het leek hier wel een groot resort, met luxe hotels, normale hotels en backpackers allemaal omringd door palmbomen. Ook zagen we voor de eerste keer weer de aboriginals doelloos rondhangen bij de winkelcentrum. We zochten een backpackers hostel op en konden een prive kamer krijgen. Het voelde subtropisch aan in Broome en kort na het inchecken kwam de regenbui langs. Blij dat we binnen en droog waren, dronken we nog wat bij de bar...om vervolgens heerlijk in ons bedje te kruipen.

Natuurlijk zaten we ook hier weer in het verkeerde seizoen in Broome; cyclonen seizoen, het fenomeen staircase to the moon was niet te zien en het was niet echt strandweer. Maar dat mocht onze pret niet drukken, wij genoten van het feit dat we wat langer op een plek konden zijn....
Hiermee kwam een eind aan onze lange reis langs de kust van West Australie, zoveel mooie dingen gezien en meegemaakt. Toch moet ik wel toegeven dat vooral het stuk naar boven vanaf Perth, beter te rijden is vanaf Maart (dit kregen we af en toe ook al te horen van mensen met ervaring). De temperatuur is aangenamer en toeristische activeiten zijn hierop berekend. Het voordeel was af en toe wel weer dat het niet zo irritant druk was met toeristen bij bezienswaardigheden en dat we goedkoper konden overnachten. We hebben best veel tijd gehad om te reizen dus spijt van onze route hebben we natuurlijk nooit!

Nog een laatste tip met betrekking tot onze laatste week in Broome. We hadden een super mooie deal gevonden op www.lastminute.com.au waardoor we voor 5 nachten in een luxe, klein appartement konden overnachten.  Voor zo'n 80 euro per nacht hadden we de ruimte en de rust om al onze spullen uit te zoeken, de auto te verkopen en de baggage voor te bereiden op de vlucht naar Melbourne.

frangipani resort, Broome

Ik zal (wanneer er meer tijd voor is) een korte samenvatting met highlights op de blog posten en ook de tips die we uit eigen ervaring met jullie willen delen. Ook een overzicht van de campings en hotels die wij hebben bezocht kan je binnen een bepaalde tijd hier terugvinden. Sommigen erg goed, anderen echt heeeeeel slecht!
Mensen die dezelfde route in West Australie gaan rijden kunnen er hopelijk op deze manier nog wat nuttigs uit halen.

We zijn op dit moment, wanneer ik dit verhaal schrijf, al in New Zealand:) Alweer ruim een week aan het rondreizen en nu aan de West kust van het zuider eiland. Meer verhalen volgen snel; een korte impressie van Melbourne en onze avonturen in New Zealand. Stay tuned!

Nanga Bay - Monkey Mia - Quobba - Coral Bay 13-17 januari 2011

Rookhoestjes en dolfijnen

Kalbarri National Park lieten we achter ons en reden verder in onze 4WD door West Australie. Het was alweer half januari en voor ons gevoel begon de tijd te dringen om voor eind januari in Broome te zijn. Een van de hoogtepunten waar we de hele reis al naar uit hadden gekeken was het Ningaloo Reef, ten hoogte van Coral Bay en Exmouth. Maar voordat we daar aankwamen, zouden we eerst nog wat dolfijnen kunnen zien bij Monkey Mia.
Nanga Bay, zo'n 1,5 uur voor Monkey Mia, was voor ons weer een eindstation na een lange dag rijden.
Vlak ervoor kwamen we langs de Strombolites. Een van de oudste organismen op deze aarde die ieder jaar zo'n 3 mm groeien, liggen in het ondiepe water aan de kust. We waren al eerder bij zoiets dergelijks geweest vlakbij Mandurah, maar blijkbaar (wist een mevrouw te vertellen) waren die DOOD...en zijn we nu bij de juiste. Oh ok..mevrouw :S.

Het lijken kleine rotsen en zonder de bordjes met uitleg zou je er verder ook niet meer naar omkijken. Dat dachten waarschijnlijk ook de eerste handelaren in Australie, die vanuit de kust hun kamelen wol verscheepten. De karren sporen zijn nog duidelijk te zien tussen de Strombolites. Het opnieuw groeien tot dezelfde hoogte kan namelijk eeuwen duren...OEPS.

Het Nanga Bay Resort was een hele grote camping, met ook cabins en stapelbedden (hostel achtige) kamers. Voor ieder wat wils dus.
Bij het inchecken stond er een verrimpelde mevrouw achter de toonbank, luid hoestend inclusief rochelende ondertoon. Voor de rest was er niemand te bekennen in het restaurant en winkeltje wat in hetzelfde gebouw als de receptie zat.
Het hele park was aardig leeg en behalve 1 gezin en (natuurlijk) "Ze Germans", was er niemand om te bekijken of mee te praten. We konden erg prettig onder wat bomen kamperen en genoten van het zachte briesje wat van het strand afkwam. De camping was namelijk wel gelijk gelegen aan het strand. Ook al was het meer een visstrand dan een zwemstrand, kon je je wel indenken dat wanneer het hier druk is..het erg gezellig kan zijn.
Na weer een avond zweten in de auto (en ons filmpje te hebben opgenomen over de auto) reden de volgende ochtend weer op tijd verder. Op weg naar Monkey Mia!
We wilden 2 avonden proberen te blijven op deze locatie, om even bij te komen van de warmte en ook wat was te doen. Op weg er naar toe kwamen we langs het bekende Shell Beach, overal waar je keek lagen witte, kleine schelpjes en de laag kon wel zo'n 12 meter diep zijn. We betrapten ons erop dat we het eigenlijk niet heel erg boeiend vonden. De avond ervoor bij de camping in Nanga Bay, lagen er langs het strand net zoveel witte schelpjes...en die waren nog niet platgelopen door de vele toeristen. Je gaat je dan afvragen hoe lang zo'n strand nog een toeristische attractie kan blijven, tot het  gewoon verpest wordt door de voetstappen van toeristen?

De gebruikelijke foto's genomen van ons in het water en tussen de schelpen, toen weer in de auto richting Monkey Mia.
Natuurlijk kwamen we weer een attractie tegen en ook al heb je geen zin, moet je er toch even stoppen " nu we er toch zijn" ;).
Het was een Marine Centre waar ook ieder uur de haaien gevoerd werden. We kregen een rondleiding en uitleg over vissen, schildpadden en slangen die direct daar aan de kust leefden. Terwijl we aandachtig luisterden, genoten de muggen weer eens van mijn bloed (niet fijn!). We kregen uiteindelijk nog de langverwachte voederactie bij de haaien te zien, wat zo snel voorbij was dat ik blij ben dat ik het heb gefilmd haha. Nou ja....blijkbaar blijven het gelukkig wel wilde dieren en gaan ze niet poseren voor de toeristen;).
We hoorden van de jongen achter de kassa dat door het slechte weer kort ervoor, veel wegen afgesloten waren helemaal naar boven in het puntje van de Peninsula. Erg jammer vond Steef, die wilde wel weer even lekker gaan offroaden. Ik dacht :" gelukkig blijft het servies heel..;)".

Ok, nu ECHT naar Monkey Mia! Je moet entreegeld betalen voor het "park", oftewel als je een poging wil doen dolfijnen te bekijken, maar daarnaast is er ook maar 1 resort met camping wat gelegen ligt net na dit betalingspunt. Wat toevallig.
We besloten in de auto te slapen voor in ieder geval 1 nacht om te bekijken hoe het 's nachts met de warmte op de camping zat . De tweede nacht hebben we overigens in een kamer geslapen...met ventilator...dat was wel nodig!
Direct aan het strand lag het resort en ideaal voor wat gesnorkel en rustig ronddobberen. We zagen schildpadden en Stingrays voorbij zwemmen onder water..en zelfs ik had vriendjes gemaakt met kleine witte visjes.
In de avond toen ik de was aan het ophangen was, kwam er ineens uit de bush net naast de camping (en naast onze plek) een Emu het terrein op.

schone was en nieuwsgierige Emu

Als je er zo naast staat krijg je pas door hoe groot zo'n beest is en hoe scherp zijn poten en bek eruit zien. De Emu scheen mij wel interessant te vinden en bleef om de auto hangen, ik kroop daarop hysterisch in de auto...Stefan lachend achterlatend. Nadat de Emu een kado achterliet in de vorm van een stomende....ja juist ja...ging hij de buren vervelen. Ik heb hem niet meer gezien, misschien is hij wel op de BBQ beland ergens ;).
De volgende ochtend sloten we aan bij de kuddedieren die allemaal om half 8 op het strand staan om het voederen van de dolfijnen te bekijken. We hadden blijkbaar geluk....er stonden met ons zo'n 100 andere mensen (haha ik moet er nu nog steeds om lachen)..de ochtend ervoor waren er maar 15 mensen (aldus onze buurman). We hadden er al niet heel erg veel van verwacht en op zich op internet al veel foto's en verhalen er over gezien en gelezen. Je wacht eerst een tijd aan de kant, dan pas mag je met z'n allen naar voren het water in tot je enkels en daarna vooral niet bewegen. Anders krijgen de dolfijnen namelijk stress. Enkele lucky bastards worden uitgekozen 1 vis te geven aan een dolfijn en dan is de emmer leeg (dit moeten de dolfijnen ook echt kunnen zien, anders blijven ze wachten op meer). Ik denk dat het voor die 4 mensen die uit worden gekozen een super ervaring is, voor de rest..die is toe aan een bakje koffie erna ;).

Het leuke van het resort was wel, dat we de tweede dag heel relaxt konden doen. Een beetje in de bar hangen, dan weer wat zwemmen of even een dutje doen in de kamer. Het snorkelen was op die dag helemaal leuk, omdat wat dolfijnen besloten gewoon gezellig de mensen te laten schrikken terwijl ze in het water lagen. Dat was vooral een leuk gezicht voor ons, wij zagen ze al aankomen maar veel mensen dobberend in het water niet. De eerste reactie is vaak : HAAI??! oh nee...dolfijn ...
Heel schattig was dat een van de dolfijnen een kleintje had en het was alsof de moeder haar kind kennis liet maken met de mensen: " Zo baby, dit zijn al die gekken die nou naar ons komen kijken en gratis eten geven..vooral schattig doen".
Het relaxen was voorbij en we begonnen aan de reis helemaal richting Exmouth. We zouden twee stops maken in de tussentijd en de eerste stop was bij het Quobba Station.

afgebrokkelde weg richting Quobba

Via Geraldton en daarna door het eerder onder water gelopen Carnarvon, zouden we bij Quobba uitkomen. In Carnarvon was duidelijk de nasleep te zien en te voelen van de Flooding (overstromingen). Hele stukken straat waren verdwenen of staken omhoog. Op de muur van het tankstation was duidelijk de lijn te zien van hoe hoog het water had gestaan en bij het gesloten winkeltje hingen de draden uit het plafond. 

Best heftig, zelfs zo was te merken hoeveel kracht het water kan hebben bij zo'n overstroming.
Na ruim een uur over een half ondergelopen en hobbelige weg te hebben gereden kwamen we uit bij het Quobba Station. Gelukkig konden we in een van de huisjes (met ventilatoren) slapen voor een lage prijs (zelf beddengoed meenemen en misschien is niet alles schoon, want familie had er gelogeerd). Het uitzicht wat het met zich meebracht was echt geweldig! Direct aan het strand, alsof je de enige was aan dit stukje kust in Australie. 

Dolfijnen zwommen in de verte en later zagen we hele grote vissen (misschien tonijnen) zich tegoed doen aan kleinere visjes, al springend uit het water. Zeker een aanrader om een van de twee huisjes te huren als je naar Quobba gaat. Er konden zelfs nog 4 slapers bij in de twee stapelbedden, maar die hadden wij natuurlijk niet nodig. Ja echt een mooie plek.
Het slapen ging voor mij niet helemaal geweldig die nacht, de ventilatoren sloegen 's nachts af en het werd bloedheet. Maar in de ochtend maakte het uitzicht en de opkomende zon veel goed. Nog even langs de Blowholes die Quobba ook zo bekend maken en we waren weer op weg.

Blowholes

We gingen er van uit dat Coral Bay een grotere stad was en op zich is het best fijn af en toe weer in de bewoonde wereld terecht te komen. Coral Bay was echter 1 straat, een klein winkelcentrum, een hostel en 3 resorts/ caravanparks. Wederom zorgde de hitte ervoor dat we besloten uit te wijken naar een hostel in plaats van weg te bakken op de camping. Met een erg basic kamer, maar met een airco waren we zeer tevreden. Hier hebben we denk ik tijdens onze hele West Kust reis het gezelligst gesnorkeld. Grote vissen zwommen met ons mee en we konden over het begin stuk van het Ningaloo Reef zwemmen. Nog meer gekleurde kleine visjes en koraal doemde dan voor je ogen op, heel gaaf. Zelfs ik durfde eens te snorkelen en we hebben er zeker een paar uur ingelegen.
Tja voor de rest is er niet zoveel in Coral Bay, je moet je ook echt aanpassen aan de warmte en gewoon rustig wat eten, drinken, zwemmen, of gewoon niets doen. Zelfs in de avond bleef het buiten erg warm, maar in onze kamer met 23 graden was het heerlijk!

Cervantes -Dongara St. Denison - Kalbarri 9-12 januari 2011

"Dag hondjes en schaapjes" zeiden we toen we wegreden uit Bindoon. De trip zou dit keer leiden naar een plaats meer naar de kust (en hopelijk met een frisser windje). Cervantes was waar we een camping zouden zoeken en in de buurt van het stadje lagen de bekende Pinnacles. Deze pilaren van limestone steken soms wel een paar meter boven de zandige ondergrond uit en met z'n allen zorgen ze voor een vreemde stille plek.

Wij gingen natuurlijk weer eens op het heetst van de dag daar kijken, dus er werd wat afgezweet. De flessen water die we op elke camping bijvullen, komen daarbij goed van pas :). Er schijnen een heleboel beesten te leven op, in en rondom de Pinnacles. In het bezoekerscentrum aan de rand van het " Pinnacle veld" kun je de achtergrond lezen hoe ze zijn gevormd (gelukkig heb ik foto's genomen, want ik kan zoiets nooit onthouden), hoe oud ze zijn en ook wat voor dieren het huisvest. Vooral de spinnen en slangen maakten indruk op me......en van binnen maar van geluk zuchten dat je er geen bent tegengekomen terwijl je dartelend en foto's makend er tussendoor liep. 

Cervantes lag een aantal kilometer boven Lancelin, waar we net na de de kerst een paar dagen hebben gezeten. Wat we echter nog niet in Lancelin hadden gedaan, was het sandboarden. De duinen gelegen in Lancelin zorgen ieder jaar weer voor vele toeristen die sandboards kunnen huren en van de duinen kunnen roetsen. Ze liggen overigens niet gelijk aan zee, maar wat meer het land in. Daarom is het waarschijnlijk ook zo'n goede toeristen attractie, omdat na een paar minuten rijden op een verharde weg, je ineens in een woestijn staat.

OK, wij na een nachtje camping in Cervantes onderweg naar Lancelin om daar eens te gaan sandboarden.

Ik huurde de slee versie en Steef natuurlijk de snowboard versie van een sandboard. We waren expres tussen 9 en 10 in Lancelin, omdat we de hitte voor wilden zijn. Maar in het warme seizoen..is de 'hitte voor zijn' waarschijnlijk om 6 uur in de ochtend haha. Niemand anders was te bekennen in de woestijn en wij werkten ons al zwoegend en (weer) zwetend de duinen op. Met een beetje wax (van een kaars) vetten we onze boards en in daar ging ie dan.....

Naar beneden ging gepaard met veel zand in: ogen, mond, shirt...en onderbroek. Naar boven was nog erger! Het waaide die dag ongelofelijk hard en mijn kauwgom was van zand geworden. Na een stuk of vier keer in het zand te zijn verdwenen gaven we het maar op....dit is een sport wat echt niet in de zomer gedaan moet worden..en vooral niet als het hard waait! ;)

Met zand echt overal............ reden we richting het noorden en besloten we verder te rijden richting Jurien Bay. Dat leek ons een leuke plek om te overnachten. Nou niet dus haha, er was werkelijk niets en tenzij je heeeeeeeeel erg geïnteresseerd bent in een dagje vissen in de zomer...met verder niemand dan zou je vooral moeten gaan. We werden een beetje triest van de rust die hing in het plaatsje en reden daarom maar verder totdat we hopelijk een leuker stadje tegenkwamen. 

En dat deden we! Op de weg naar het leuke plaatsje Dongora reden we nog langs een zoutmeer, die er in Australie wel vaker te vinden zijn. Door het proces van het zoutwinnen kleurt het hele meer roze..en dat levert wat mooie foto's op. 

Dongara- St. Denison was echt een geschenk uit de hemel. Een kleine haven, wat schattige winkeltjes en best veel mogelijkheden qua accommodatie. Zo bleek ook dat we konden onderhandelen over prijzen ("heeeey we doen nog even een rondje stad en kijken even verder is dat goed?"). UIteindelijk kwamen we bij een mooi park uit aan zee en huurden daar een cabin voor twee dagen. Het was ook daar erg warm tot in de avond dus een cabin met airco was zeer welkom. De cabin had een goed bed, een tv, waterkoker en broodrooster, bestek, borden, een koelkast en ook een ruime badkamer. Dat alles voor een goede prijs...en oh wacht je kreeg er ook gratis...MUIZEN BIJ. Muizenkeutels in ons bed..onder ons bed....en toen we goed gingen zoeken...vonden we 6 muizenvallen in de 8 vierkante meter die we hadden gehuurd. Na er 1 nacht te hebben gezeten waarna de "mouse awareness" iets te groot begon te worden, besloten we eens te kijken bij een van de buren. Snel reden we naar een ander park aan de andere kant van het stadje en hier vonden we voor dezelfde prijs een nog betere cabin! Snel reden we terug naar het andere park en Steef confronteerde de vrouw achter de balie nog met de vraag: "Weet u dat u een serieus muizen probleem heeft?" 

Waarop zij droog antwoordde: " Ja, maar ja we hebben gewoon geen controle over de muizen..." 

Steef:" Vindt u het niet meer dan normaal dit van te voren te melden aan uw klanten?"

"Ja nee, dan komt er natuurlijk niemand meer.." vervolgde de mevrouw, waarna Steef stomverbaasd besloot hier geen woord verder aan vuil te maken.

Ach nou jaaaa, alle irritaties op een stokje konden ons niet deren, want we hadden voor de tweede nacht in Dongara een top locatie om te overnachten. In een roze huisje, met alle voorzieningen en ...AIRCO (en geen muizen;)). Helemaal tot rust gekomen en spelend in de zee (met Steefs surfplank) konden we die dag nog in het blauwe water liggen. 

Twee dagen vlogen voorbij en na de auto schoon te hebben gemaakt en alles weer opnieuw een plek te hebben gegeven, gingen we op weg naar Kalbarri. Kalbarri was weer meer naar het noorden en lag gelegen aan het Kalbarri National Park. De kustlijn was prachtig om te zien en hoge kliffen zorgden voor mooie uitzichtpunten. De lichtblauwe en donkerblauwe vlakken in zee had ik nog nooit zo duidelijk gezien. 

Door de overstromingen in Carnarvon meer naar boven een paar weken ervoor was het zee water, wat overging in de rivier, helemaal bruin geworden. Waar mensen normaal gesproken lekker konden zwemmen, kon je nu alleen een beetje pootjebaden..of in ieder geval 'niet met je hoofd onder water gaan'. De bruine chocolade golven die uit de zee kwamen waren echt apart om te zien.

We kozen een camping uit en in best opvallend hoog kriebelend gras parkeerden we de auto. 

De volgende dag reden we door het Kalbarri National Park. Een uitgestrekt park met lage begroeiing, maar af en toe een uitzicht waar je U tegen zegt. De rivier loopt al slingerend door het dal heen en je kan zo honderden meters naar beneden staren vanaf de uitkijkpunten. De "Natures Window" is wederom een toeristische attractie binnen het park en na een stuk 'offroad' (wat ook te doen is met een normale auto of busje, als je maar rustig rijdt) parkeer je de auto en volg je wandelend wat bordjes. Water meenemen is hier zeker een must (waren wij vergeten), want een tijdje in die hitte ook al is het maar een paar honderd meter lopen maakt je dorstig! Na wat geklauter over rotsen kwamen we bij the Natures Window aan en maakten wat foto's.  

Gelukkig biedt het raam ook wat schaduw, dus met wat Duitsers en een Australisch gezin konden we uitpuffen met uitzicht op het Kalbarri National Park.

Nu alleen nog terug naar de auto.......